Styl neomauretański,
styl mauretański – styl w architekturze powstały w XIX wieku na fali romantycznego zainteresowania Orientem, zaliczany do nurtu historyzmu. Styl mauretański czerpał wzory głównie z architektury Imperium Osmańskiego i mauretańskiej Andaluzji. Zastosowanie wschodnich detali i ornamentów poszerzało zestaw dekoracji architektonicznych stosowanych w historyzmie.

Historia

Terakota

Jednym z pierwszych zastosowań „wschodniego” detalu były budowle w ogrodach Sheringham Hall, w Norfolk w Anglii, z roku 1812. Kolejną znaną realizacją był Pałac Woroncowa w Ałupce na Krymie z 1826, zaprojektowany przez angielskiego architekta Edwarda Blore’a. Detal pałacu wzorowany był na budowlach osomańskiej Turcji.

Styl neomauretański został w połowie XIX wieku zaadaptowany przez środkowoeuropejskich Żydów przy budowie synagog. W architekturze synagogalnej styl ten odnosił się do złotego wieku Żydów sefardyjskich w Hiszpanii, symbolizować miał również starożytne domy modlitwy z Palestyny i Bliskiego Wschodu.

Styl ten zdobył też popularność w Stanach Zjednoczonych, gdzie stosowano go przy budowie rezydencji, kamienic, a również kościołów. Budowle we wschodnim stylu powstawały też w Rosji oraz w Bośni, gdzie za czasów monarchii Austro-Węgierskiej rozwinął się osobny styl architektury bośniackiej czerpiący ze wzorów tureckich, czego przykładami są budowle w centrum Sarajewa – główny budynek poczty oraz gmach Instytutu Orientalnego. W Hiszpanii wykształcił się styl znany jako neomudejar, czerpiący bezpośrednio ze wzorców arabskiej architektury Hiszpanii.