Eklektyzm (z greckiego słowa eklektikós – „wybierający”) – w architekturze XIX wieku łączenie w jednej budowli w sposób swobodny elementów wybranych ze stylów historycznych. Początkowo było to niemal bezkarne łączenie różnych stylów, wchodzących w skład tzw. stylów historyzujących, czyli tych które były popularne jako style „neo-„. Style te to: neorenesans, neobarok i neogotyk, czasem obserwuje się elementy klasycystyczne. Potem nastąpił pewien ład i porządek, w miejskich kamienicach eklektycznych obserwuje się dużo cech renesansowych. Np. okna z charakterystycznymi ozdobami, kolumny i podobne. Z czasem zaczęto budować również tylko w określonym stylu historyzującym. Eklektyzm trwał od 2. ćwierci wieku XIX do początku wieku XX, w okresie trwania zbiegł się z secesją.
Przykłady budowli eklektycznych:
- Statua Wolności w Nowym Jorku
- Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie
- Teatr Polski w Bielsku-Białej
- Kryształowy Pałac w Londynie
- Pałac Izraela Poznańskiego w Łodzi
- Paryżu
- Ratusz w Nowym Sączu
- Słowacki Teatr Narodowy i Reduta (budynek Filharmonii Słowackiej) w Bratysławie.
- Grand Hotel Lublinianka w Lublinie
- Kościół Fryderyka w Kopenhadze