Najnowsze artykuły

Konstruktywizm – w architekturze prąd charakteryzujący się podkreślaniem cech konstrukcyjnych obiektu budowlanego, jeden z głównych kierunków architektury modernistycznej, rozwijający się w latach 20. i 30. […]

Ekspresjonizm – w architekturze jest to kierunek pośredni między architekturą secesji a modernizmu, zapoczątkowany w Niemczech, rozwijający się w latach 1923-1935 w Europie, mający też […]

Modernizm – ogólne określenie prądów w architekturze światowej rozwijających się w latach ok. 1918–1975, zakładających całkowite odejście nie tylko od stylów historycznych, ale również od […]

Secesja jako kierunek w architekturze rozwijała się w latach 1899-1925, lecz zasadniczy rozkwit trwał od około 1905. W Polsce secesja przyjęła sie nieco wcześniej niż […]

Szkoła chicagowska to w architekturze określenie wczesnomodernistycznych trendów w twórczości architektów działających w Chicago pod koniec XIX i na początku XX w. Wznoszone przez szkołę […]

Styl arkadowy, zwany też stylem okrągło-łukowym albo (z niem.) Rundbogenstil – prąd w architekturze historyzmu (czasem uważany za formę przejściową między klasycyzmem a historyzmem), nawiązujący […]

Styl neomauretański, styl mauretański – styl w architekturze powstały w XIX wieku na fali romantycznego zainteresowania Orientem, zaliczany do nurtu historyzmu. Styl mauretański czerpał wzory […]

Eklektyzm (z greckiego słowa eklektikós – „wybierający”) – w architekturze XIX wieku łączenie w jednej budowli w sposób swobodny elementów wybranych ze stylów historycznych. Początkowo […]

Neobarok – nurt w architekturze historyzmu, nawiązujacy formalnie do baroku, szczególnie w dekoracji elewacji, rozpowszechniony w końcu XIX wieku (od 1880). W stylu neobaroku wznoszono […]

Neorenesans – nurt w architekturze XIX-wiecznego historyzmu, nawiązujący formalnie do architektury renesansowej. W krajach Europy Środkowej nawiązywano przede wszystkim do tzw. renesansu północnego. Neorenesans osiągnął […]