Styl arkadowy, zwany też stylem okrągło-łukowym albo (z niem.) Rundbogenstil – prąd w architekturze historyzmu (czasem uważany za formę przejściową między klasycyzmem a historyzmem), nawiązujący do architektury romańskiej, wczesnochrześcijańskiej, bizantyjskiej i częściowo też włoskiego renesansu. W przeciwieństwie jednak do neoromanizmu czy neorenesansu, nie starał się odtwarzać bezpośrednio form historycznych.
Za jego twórcę uważa się Heinricha Hübscha. Rozwijał się w I połowie XIX wieku w Niemczech, zwłaszcza w Bawarii, gdzie jego głównymi przedstawicielami byli Leo von Klenze i Friedrich von Gärtner, oraz Prusach, gdzie budowle w tym stylu projektował przede wszystkim Ludwig Persius, w mniejszym stopniu również Karl Friedrich Schinke.
Najważniejsze dzieła
- kościół Trójcy Świętej w Toruniu, 1824, Karl Friedrich Schinkel
- kościół św. Ludwika w Monachium, 1829–44, Friedrich von Gärtner
- rozbudowa Rezydencji w Monachium (Königsbau i kościół Wszystkich Świętych), 1826–35, Leo von Klenze
- Kunsthalle w Karlsruhe, 1836–46, Heinrich Hübsch
- gmach główny Wyższej Szkoły Technicznej w Karlsruhe, 1836, Heinrich Hübsch
- synagoga w Laufersweiler, 1839
- gmach główny uniwersytetu Ludwiga Maximiliana w Monachium, 1840, Friedrich von Gärtner
- kościół Zbawiciela w Poczdamie, 1841–44, Ludwig Persius
- gmach Bawarskiej Biblioteki Krajowej w Monachium, 1843, Friedrich von Gärtner
- kościół Pokoju w Poczdamie, 1845–48, Ludwig Persius
- kościół św. Trójcy w Kwidzynie, 1846–58, Karl Friedrich Schinkel
- kościół św. Marka w Burgwedel, 1855
- kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Katowicach, 1856–58, Richard Lucae
- synagoga w Meisenheim, 1866
- synagoga w Krakow am See, 1866
- liczne dworce kolejowe tzw. pierwszej generacji (sprzed 1870), z których zachowały się m.in.:
- Hamburski w Berlinie z 1847
- w Minden z 1847
- w Bad Hersfeld z 1866
- w Tybindze z 1867
- w Crimmitschau z 1873