Neomodernizm –
styl architektoniczny przełomu XX i XXI w., nawiązujący do repertuaru form przestrzennych i detalu modernizmu, jednak w odłączeniu od jego idei społeczno-politycznych i zwykle urbanistycznych. Nierzadko neomodernistyczna jest tylko fasada budynku, co stoi w jawnej sprzeczności z modernistyczną ideą traktowania budynku jako całości.
Neomodernizm stanowi od początku lat 80. reakcję na przepych eklektycznego postmodernizmu i protest wobec populizmu w architekturze, poszukując w prostocie odpowiedniego środka wyrazu dla współczesności. Z drugiej strony często ucieka się do rozwiązań spektakularnych, jednak sztucznych i wybranych jedynie dla efektu, np. wielkopowierzchniowych przeszkleń, kapiteli świetlnych lub oculusów. Bryły budynków neomodernistycznych są konstruowane według jasnych zasad subtrakcyjnych lub addytywnych, głównie z elementów kubicznych, nierzadko też form obrotowych.
Do kierunków neomodernistycznych można zaliczyć tzw. nowy rygoryzm, opierający się na kreowaniu budynku w oparciu o jego zasadę konstrukcyjną i układ funkcjonalny, z uwypukleniem szczególnie atrakcyjnych wizualnie aspektów. Budynki tego prądu mają wywierać optymistyczne wrażenie związane z nowoczesnością.
W szerszym sensie również dekonstruktywizm określany jest jako prąd neomodernistyczny.
Wybrani przedstawiciele
- Ingenhoven, Overdiek und Partner
- Jacques Herzog i Pierre de Meuron
- Rem Koolhaas
- Richard Meier
- MVRDV