Planowanie przestrzenne jest głównym instrumentem polityki przestrzennej. Dotyczy co najmniej trzech poziomów integracji zjawisk społecznych – miasta (gminy), regionu i kraju. Współcześnie planowaniem obejmowane są także ponadnarodowe całości, co wyraża się we współpracy np. w ramach krajów nadbałtyckich czy rozmaitych regionów europejskich. Im wyższy poziom złożoności struktur społecznych i gospodarczych, tym większa skala trudności w godzeniu interesów różnych podmiotów i harmonizowaniu interesów w życiu społecznym i w gospodarce na poziomie mikro, mezo i makro.
Założenia Planowania Przestrzennego
Sens planowania przestrzennego:
- kierowanie zdarzeniami
- porządkowanie – ład przestrzenny
- koordynacja i regulacja/sterowanie
- osiąganie określonych celów
- rozwiązywanie problemów
- ochrona dobra publicznego
- łagodzenie konfliktów
Cele planowania przestrzennego – akcent na:
- jakość życia
- racjonalność użytkowania terenu
- wartość przestrzeni urbanistycznej
- wartość nieruchomości
- aktywności gospodarcze
- konkurencyjność przestrzeni urbanistycznej
- równoważenie/harmonizowanie rozwoju